Μαζί περάσαμε της δυσκολίες, της χαρές και το κυριότερο τις αγάπες και τους έρωτες που πολύ συχνά, ιδιαίτερα μετά από χωρισμούς, μετά από ξενύχτια και κλάματα μας έβρισκε πότε στο σπίτι της μία και πότε στο σπίτι της άλλης τόσο συχνά που συζητούσαμε σοβαρά να μείνουμε μαζί. Δεν το κάναμε όσο κρατούσαν οι σπουδές αλλά αργότερα όταν δοκιμάσαμε για λίγο καιρό να πατήσουμε μόνες μας στα πόδια μας χωρίς τη βοήθεια των γονιών μας, που στο μεταξύ είχαν αρχίσει να φωνάζουν να επιστρέψουμε στην πατρική στέγη αφού ολοκληρώσαμε τις σπουδές μας, μείναμε μαζί από οικονομική ανάγκη…
Ειδικά εκείνη την εποχή τα πράγματα ήτα δύσκολα κυρίως στα οικονομικά. Είμαστε νέες και είχαμε όρεξη και πάθος για τη ζωή αλλά τα έξοδα ήταν πολύ μεγάλα και οι δουλειές που βρίσκαμε πότε εδώ και πότε εκεί, δεν έφταναν να καλύψουν τα έξοδά μας.
Μετά από λίγο η συγκατοίκηση έληξε άδοξα όπως και η προσπάθεια της Αλέκας να μείνει στην πόλη. Ένας από τους λόγους ήταν και η αγάπη βέβαια, ο λόγος που σήμερα αναπολώ το παρελθόν και τα γλυκά εκείνα χρόνια.
Ένα μεσημέρι, αρχές φθινόπωρου και λίγο πριν η Αλέκα φύγει για πάντα από την πόλη, χωρίς δουλειά και χωρίς σχέση και η δύο, είχαμε δώσει ραντεβού για καφέ κάπου στο κέντρο.
Η Αλέκα ήταν “τέρας” τυπικότητας Αν το ραντεβού ήταν στις 2, για παράδειγμα, αυτή θα ήταν στο σημείο που είχαμε συμφωνήσει από παρά τέταρτο. Ο μεγαλύτερος μου εφιάλτης να φανταστείτε, ήταν όταν κανονίζαμε κάποιο ταξίδι και έπρεπε να φύγουμε κάποια στιγμή το πρωί, ότι αυτή θα ξύπναγε τουλάχιστο τρεις ώρες νωρίτερα απ’ ότι όλοι οι υπόλοιποι “κανονικοί” άνθρωποι. Και φυσικά μαζί με αυτή ξυπνούσα χωρίς να το θέλω κι’ εγώ…
Η ώρα πέρναγε και η Αλέκα “άφαντη”…
Μετά από μισή ώρα άρχισα να ανησυχώ. Κινητά τότε δεν υπήρχαν, κάλεσα στο σπίτι αλλά όπως είχα φανταστεί εκεί δεν ήταν κανένας.
Η ώρα περνούσε, εγώ δεν ήξερα τι να κάνω και ενώ από το μυαλό μου περνούσαν χιλιάδες σκέψεις, ρουφούσα νευρικά τον καφέ…
Αφού είχαν περάσει τρία τέταρτα, τα νεύρα μου είχαν σπάσει και ρουφούσα με το καλαμάκι τα παγάκια που έλιωναν σιγά-σιγά, έκανε την εμφάνισή της και η Αλέκα από τη γωνία “μέσα στην τρελή χαρά”.
Αφού άκουσε “τα διάφορα” από μένα, κάθησε με το χαμόγελο στα χείλη και παράγγειλε καφέ γι’ αυτήν και ένα κονιάκ (μέρα μεσημέρι) για μένα, για να ηρεμήσω..
Τι είχε συμβεί; Η Αλέκα μου είχε μόλις γνωρίσει “τον άνδρα των ονείρων της” και ξεχάστηκε…
Το ότι βέβαια πότε η μία και πότε η άλλη, είχαμε βρει “τον άνδρα των ονείρων μας”, είχε συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Η διαφορά αυτή τη φορά ήταν ότι τελικά η Αλέκα βρήκε αυτό που έψαχνε!
Λίγο καιρό αργότερα, έφυγαν μαζί από την πόλη και σιγά σιγά, όπως άλλωστε συμβαίνει τις περισσότερες φορές, οι επαφές μας ελαττώθηκαν μέχρι που τελικά καταλήξαμε στα τυπικά τηλεφωνήματα σε γιορτές και γενέθλια, κάτι που κι αυτό αργότερα δεν γινόταν με συνέπεια πότε από μένα πότε από αυτή.
Σήμερα λοιπόν έφτασε στα χέρια μου, κάτι που μου θύμισε όλα αυτά τα γεγονότα και τη γλυκιά εκείνη περίοδο τη ζωής μας.
Το προσκλητήριο του γάμου της Αλέκας!
Η Αλέκα μου θα παντρευόταν τον “άνδρα τον ονείρων της”, που ήταν ο Κώστας για χάρη του οποίου με έστησε για πρώτη και μοναδική φορά!
Ένα προσκλητήριο, χιλιάδες αναμνήσεις…
